Trouwen op Aruba | Column No. 2

Ik ontmoette Marianne op het Scheveningse strand, 10 jaar jonger, aardige meid, strak in het badpak, maar mijn hoofd stond er niet zo naar want mijn moeder was ernstig ziek. Zij werd geopereerd en ik hoorde van de dokter dat zij niet beter zou worden, mijn moeder mocht dit niet weten. Die avond troostte Marianne mij, iets al te stevig bleek een paar weken later, toen zij op een ochtend opbelde. "Alles goed"? Ja met jou ook"? "Geweldig, ik ben namelijk in verwachting" :'Oh wat leuk voor je. Wàààààt van mij"? "Weet je het zeker"? ja» "Wil je het wel"? "ja" "Weet je zeker dat het van... ?" Ja" "Wil ik het wel"? "Moet jij weten, je kunt er niets meer aan doen, jouw gedeelte is klaar". (Dit is geen best anticonceptie verhaal, maar ja, het gebeurde maar één keer en het was een iets andere tijd, 10 jaar geleden) "Kun je er niets aan "? "Geen denken aan". je denkt als een razende na, dit valt rauw op je dak, van verstokt vrijgezel naar aankomend vader binnen één minuut, hallo! Ja maar ik ken je nauwelijks Dat geeft niet, want ik ken jou goed genoeg. je lijkt me een leuke vader, vrouwelijke intuitie, weet je wel. Het komt wel goed. (Ze leek nog gelijk te hebben ook bleek later). Die middag hoorde mijn moeder dat ze niet zo lang meer te leven had, waarna ik haar meteen vertelde dat ik vader zou worden. Ondanks de ernst van de situatie, was ze ook blij om dit nieuws. De een gaat, de ander komt eraan. De cirkel is rond, het scheen zo te moeten. Ze was al overleden toen Casper geboren werd en het duurde niet zo lang of we hielden van elkaar en woonden samen. (Ik heb het je toch gezegd het lijkt wel een sprookje, dat verzin je niet). Toen 4 jaar later het spiraaltje in de revisie moest, was het weer in één klap raak. Hoe bestaat het! Selma maakte de familie compleet. Waar anderen zich jarenlang gek werken, was het bij ons binnen twee keer gebeurd. (je moet maar over een lucky shot beschikken). Waar gaat dit verhaal naar toe zul je denken. Nou, ik heb vorige maand verteld dat we op vakantie zouden gaan. Nu was ik zelf van plan deze krokusvakantie met de jeep naar het hoge noorden te gaan, het noorderlicht bekijken. Lekker stoer doen, maar met min 20 graden celsius lijkt het nog wel leuk, bij de open haard met een goed glaasje rood. Maar de praktijk is iets minder en waar ik een ijspegel ben is Marianne een zonnewijzer. Dus dan maar naar Aruba, we moesten toch maar eens gaan trouwen hadden de kids besloten, dus waarom dan niet meteen daar? Alles gaat daar wat makkelijker en kost niet zoveel tijd. Als je mag kiezen tussen trouwen in Narvik (ringen vastgevroren),in Den Haag (door de natte sneeuw het stadhuis inglibberen) of Aruba (zon, zee en zuidvruchten) dan is de keuze zo gemaakt. One happy island is de plaatselijk leuze en dat klopt, vol met happy locals die zeggen dat er nooit haaien gesignaleerd worden of wel dat ze er net één met blote handen in de branding hebben gevangen, afhankelijk van de branche waarin ze werkzaam zijn, respectievelijk toerisme of visserij. Gelukkig kon neef Rob, die al een paar jaar met vrouw en kinderen op het eiland woont ons een beetje wegwijs maken en had hij de plaatselijke ambtenaar der burgelijke bevolking kunnen overhalen om ons zo snel mogelijk in de echt te verbinden.

Zij hebben ons een onvergetelijke dag bezorgd. Na de plechtigheid, nou ja alles heel informeel in een havenkantoortje met z'n allen aan de tafel, een huwelijksverhaal in Papiamento, een knalgeel trouwboekje met plaats voor nog 48 kinderen en het aantrekken van de ringen, 4 stuks want de kids trouwden ook een beetje mee natuurlijk, op weg naar het strand. Champagne op spierwit zand, een cocospalm met ballonnen. In de verte installeert zich een cameraploeg. Even krijg ik oprispingen: toch niet Van den Meyden of Privé of zo? Rob die tussen haakjes kolonel der mariniers is, maakt zich op het hele zootje in de oceaan te kieperen, als het slechts blijkt te gaan om een promo-film. (wie zien we nou weer binnenkort op Veronica. BZN soms?) Ondertussen zakt de zon in de zee, het plastic bruidspaartje bovenop de taart in de slagroom en het hele gezelschap door z'n knieën. Kortom we zijn weer terug, de ochtend na aankomst weer om half zeven 's ochtends door de regen op weg naar een schoolconcert in Heerlen. Wat kan het leven toch heerlijk zijn.